Stos włóczki

Jako nałogowiec dziergający zawsze łaknę nowych włóczek i kordonków. Nieważne, że w szafie w kilku pudłach poupychane mam zapasy na całkiem sporo sweterków i obrusów. Nałóg to nałóg, nie ma rady. Gdy więc podczas rozmowy z ciocią, robótkującą zawodowo przez całe życie, okazało się, że posiada ona zbędne już zapasy włóczkowe, zgromadzone w workach na strychu, oczka mi się zaświeciły. Wyjazd na wakacje był zarazem wyjazdem po te skarby. :)

Po wstępnym przebraniu i wyrzuceniu tego, co mole nadgryzły zbyt mocno, wyszedł nam pełen włóczek wielki worek śmieciowy, którego nikt nie mógł dźwignąć bez ryzyka rozerwania. Musieliśmy połowę przerzucić do drugiego i dopiero tak zapakowane dało się dowieźć do domu. Radości dużo, i dla cioci, która przy okazji uprzątnęła kawałek strychu, i dla mnie, bo mam z czego dłubać przez kilka lat.

Do dokładniejszego przejrzenia zatrudniłam córę i razem wyrzuciłyśmy włóczkę na trawę:

Po posegregowaniu według kolorów (z grubsza oczywiście) wyszło kilka małych stosików:

Cudnie, prawda? Większość to pojedyncze motki, niepełne, ale trafiło się kilka włóczek w ilości wystarczającej na coś większego. Z tej rdzawej, która leży na środku, robię właśnie kamizelkę. A z wszystkich małych moteczków będę kombinować jakieś fajne zestawienia kolorystyczne. :) Nie wszystko niestety zdołałam zwieźć do siebie, będę przywozić po trochu, bo miejsca mi brak.

Tylko jedno mnie martwi: w najbliższym czasie nie będę miała pretekstu do poczynienia zakupów. ;)